Mało kto pamięta, jaka była pierwsza nazwa płockiego klubu Wisły Płock? Nie jeden uśmiech pojawi się na twarzach obecnych kibiców, bo pełna nazwa brzmiała – klub sportowy Elektryczność. Tak, tak… to nie pomyłka. Jaki to miało związek z Płockiem, trudno dziś do tego dochodzić. Jedno jest pewne, w tym roku mija 70 lat od kiedy klub funkcjonuje w Płocku.
Wisła Płock to nasz powód do dumy, który fanom piłki nożnej dostarcza co jakiś czas takich emocji, że niektórzy dostają palpitacji serca, oglądając mecze na stadionach w całym kraju i przed telewizorami. A wszystko zaczęło się w 1947 roku, gdy w Płocku powstał, wspomniany już, klub sportowy Elektryczność, który w następnych latach występował jako Zrzeszenie Sportowe Ogniwo (1950) i Zrzeszenie Sportowe Sparta (1955), powstałe z połączenia zrzeszeń Spójni i Ogniwa. Zmiany statutowe i rozszerzenie opieki ze strony innych podmiotów spowodowały konieczność ustalenia nazwy klubu, dającej satysfakcję wszystkim płocczanom i sponsorom. Ostatecznie ustalono, iż klub przystąpi do rundy rewanżowej sezonu 1955 jako KS Wisła Płock.
W rocznicę 10-lecia powstania, decyzją Powiatowej Rady Narodowej klub uzyskał osobowość prawną i został zarejestrowany z numerem 540 pod nazwą Płocki Klub Sportowy Wisła. W tym okresie z klubem współpracowały i wspierały jego działalność największe zakłady produkcyjne i przedsiębiorstwa Płocka: Zakład Energetyczny, Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej, Miejskie Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych, Płocki Zakład Przemysłu Terenowego i Zakłady Mięsne.
W 1960 roku piłkarze Wisły po raz pierwszy awansowali do III ligi, zdobywając tytuł najlepszej jedenastki klasy A. Bardzo ważnym wydarzeniem w dziejach klubu, było powstanie w Płocku Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych, które w 1963 roku klub wzięły pod swoje skrzydła i objęły patronatem. Pełna nazwa klubu brzmiała wówczas Zakładowy Klub Sportowy Wisła Płock.
Prawdziwa rewolucja w dziejach klubu nastąpiła jednak w maju 1968 roku, rozpoczęto – u zbiegu ulic Gwardii Ludowej i Łukasiewicza – budowę stadionu. Całość inwestycji finansowały MZRiP. Oprócz boiska do piłki nożnej, boisk do gier małych, stadion miał być wyposażony także w bieżnię i urządzenia lekkoatletyczne. W czerwcu 1973 roku, w obecności 7 tys. widzów odbyło się uroczyste otwarcie nowego obiektu sportowego Płocka. Rekord frekwencji na płockim stadionie padł 8 maja 1974 roku. W Płocku został rozegrany wtedy mecz reprezentacji Polski z holenderskim Twente Enschede. Z trybun obejrzało go ponad 26 tys. widzów. Później stadion Wisły jeszcze wielokrotnie gościł kilkunastotysięczną widownię, zwłaszcza w latach 90. ubiegłego stulecia.
Niestety nie pomógł stadion, ani kibice. W 1975 roku piłkarze Wisły przegrali baraże o II ligę. Na pierwsze sukcesy piłkarzy klub musiał czekać do 1980 roku, kiedy to po wielu latach spędzonych na boiskach niższych klas Nafciarze awansowali do II ligi i w latach 80 – tych grali w niej przez kilka sezonów. W tamtym czasie w klubie wychowali się piłkarze, którzy zrobili karierę na boiskach ekstraklasy, a byli to m.in. Tadeusz Świątek (Widzew Łódź), Bogusław Pachelski (Lech Poznań), Marek Rzepka (Lech Poznań), czy Cezary Wójcik (Legia Warszawa). W styczniu 1992 z woli głównego sponsora klub przyjął nazwę ZKS Petrochemia Płock. Pamięć o Wiśle nigdy w społeczeństwie Płocka nie umarła, jednak na powrót do historycznej nazwy czekano aż 10 lat.
W czerwcu 1994 roku około 19 tysięcy kibiców świętowało z klubem historyczny awans do I ligi, który przypieczętowało zwycięstwo 3:0 zespołu Grzegorza Wenerskiego nad Szombierkami Bytom. Pierwszy sezon w ekstraklasie, to twarda, a często nawet brutalna rzeczywistość. Niestety pomimo tego, że runda wiosenna była w wykonaniu płockich piłkarzy, prowadzonych przez Huberta Kostkę, wręcz znakomita, Petrochemia musiała opuścić I ligę. Po dwuletniej kwarantannie w II lidze nastąpił powrót piłkarzy do elity, głównie dzięki znakomitej grze zespołu w rundzie jesiennej sezonu 1996/1997. Trener bez znanego nazwiska, były piłkarz Wisły – Leszek Harabasz, potrafił zmotywować zespół, który pod jego wodzą gromił jesienią 1996 roku prawie każdego rywala. Niestety po raz drugi Petrochemia nie potrafiła się utrzymać w pierwszej lidze.
Po objęciu prezesury klubu przez Krzysztofa Gawłowskiego w 1999 roku nastąpiły solidne wzmocnienia zespołu, który zaczął kolejny marsz do I ligi. Płocki klub na 14 występów tylko 2 razy przegrał, odnotowując 12 zwycięstw, w tym 9 z rzędu. Sezon 1999/2000 był historyczny – po raz pierwszy klub, którego nazwa brzmiała wtedy Petro Płock, utrzymał się w ekstraklasie. Niestety w 2001 roku znowu Nafciarze opuścili szeregi najlepszych i na kolejny rok przenieśli się na boiska II ligi. Sezon 2001/2002, to kolejna zmiana nazwy klubu na Orlen SSA Płock, a także czwarty awans do najwyższej klasy rozgrywkowej – tym razem na dłużej, bo na 5 sezonów. Zawodnicy rozpoczęli dynamiczny marsz w górę polskiej hierarchii piłkarskiej, sięgali po największe w historii klubu sukcesy.
Rok 2002 to przede wszystkim powrót do historycznej nazwy klubu – Wisła Płock.Wraz z powrotem do historycznej nazwy klub doczekał się także nowego wizerunku: powrotu do swoich barw: niebiesko-biało-niebieskich, a także nowego herbu klubowego, który w sierpniu 2002 został zgłoszony do Urzędu Patentowego. Duża w tym zasługa prezesa Krzysztofa Dmoszyńskiego, który mając duże poparcie ze strony kibiców, zdołał przekonać sponsora – PKN Orlen S.A. – do powrotu klubu do tradycyjnych barw i nazwy. Już w niebiesko – biało – niebieskich barwach, piłkarze Wisły doszli do finału Pucharu Polski. Niestety, mimo korzystnego rezultatu w pierwszym spotkaniu na boisku swej imienniczki z Krakowa, Nafciarze nie dali rady pokonać ówczesnych Mistrzów Polski i musieli zadowolić się srebrnymi medalami Pucharu Polski.
Początek sezonu 2003/2004 przyniósł płockim fanom lekki zawód, bo piłkarze, w swoim debiucie na europejskiej arenie, nie sprostali łotewskiemu FC Ventspils, dwukrotnie remisując – 1:1 i 2:2. W sumie jednak sezon był bardzo udany, zakończony najlepszym w historii – piątym miejscem w rozgrywkach ligi polskiej. W listopadzie 2003 roku po raz pierwszy w oficjalnym meczu na stadionie Wisły wystąpiła Reprezentacja Polski, która pokonała Serbię 4:3. 31 marca 2004 roku odbył się kolejny mecz kadry narodowej w Płocku (z USA) i wielkie święto -nadanie stadionowi Wisły imienia Kazimierza Górskiego.
Sezon – 2004/2005, to najwyższe w historii – 4. miejsce naszych piłkarzy w ekstraklasie, a także pierwsze, również historyczne występy Wiślaków w Reprezentacji Polski (Vahan Geworgyan, Ireneusz Jeleń, Marcin Wasilewski, Patryk Rachwał). 3 maja 2006 roku Wisła zwyciężając 3:1 z Zagłębiem Lubin, odniosła największy sukces w historii, zdobywając Puchar Polski. Czerwiec 2006 roku to kolejna historyczna data w kalendarium klubu, której nie można pominąć. Wtedy to zawodnik rodzimego klubu, Ireneusz Jeleń wystąpił w finałach Mistrzostw Świata rozgrywanych w Niemczech. Po tym turnieju zawodnik opuścił Wisłę i przeniósł się do francuskiego AJ Auxerre.
Sezon 2006/2007, który Nafciarze rozpoczęli od odpadnięcia z rozgrywek pucharowych (remisy 0:0 i 1:1 z ukraińskim Czernomorcem Odessa), przyniósł spadek do II ligi, co było ogromnym szokiem po wielu latach sukcesów. W kwietniu 2007 roku nastąpiła zmiana na stanowisku prezesa klubu, którym przestał być Krzysztof Dmoszyński, a zastąpił go Marek Janicki. W czerwcu 2007 roku doszło do dość dziwnego wydarzenia, które do dziś ma swoje konsekwencje. Czterdziestoletni właściciel klubu – PKN Orlen S.A. na czele z prezesem Piotrem Kownackim, oddał 100 proc. udziałów w spółce Miastu Płock, wtedy prezydentem miasta był Mirosław Milewski. Orlen pozostał jeszcze przez 3 lata sponsorem strategicznym klubu. Tym sposobem Wisła Płock stała się klubem miejskim
Rok 2007 to czarny rok dla płockiej piłki nożnej. Po czerwcowym spadku, mimo wysiłków, nie powiódł się plan szybkiego powrotu piłkarzy do ekstraklasy. Wręcz przeciwnie, Nafciarze rozpoczęli makabryczny pochód, który doprowadził ich w czerwcu 2010 roku do III ligi. Gorzej już być nie mogło. Po 19 latach pełnych sukcesów, Wiślacy dotknęli niemalże piłkarskiego dna.
W okresie czerwiec 2007 – czerwiec 2010 klubem zarządzało sześciu prezesów (Marek Janicki, Krzysztof Ganc, Grzegorz Kępiński, Piotr Kubera, Janusz Matusiak, Jerzy Ożóg), a zespół piłkarski prowadziło ośmiu trenerów (Czesław Jakołcewicz, dwukrotnie Mariusz Bekas, Leszek Ojrzyński, Mirosław Jabłoński, Piotr Szczechowicz, Włodzimierz Tylak, Dariusz Kubicki, Jan Złomańczuk), którzy nie zdołali przywrócić Wiśle Płock dawnego blasku. Jednak i w tym, dla klubu jednym z najgorszych w historii okresie, nasi sportowcy odnieśli wielki sukces. Juniorzy z rocznika 1991, pod wodzą trenera Zbigniewa Mierzyńskiego zdobyli w lipcu 2008 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim pierwsze dla płockiego futbolu Mistrzostwo Polski.
W 2010 roku razem ze spadkiem piłkarzy do III (nowa II) ligi nastąpiły kolejne historyczne wydarzenia. Po 46 latach zlikwidowano sekcję piłki ręcznej Wisły (powstał w Płocku nowy klub szczypiorniaka), a PKN Orlen S.A. odstąpił od sponsorowania klubu.
W lutym 2011 roku nastąpiły kolejne zmiany w zarządzie klubu – na miejsce następcy Jerzego Ożoga – Zbigniewa Leszczyńskiego powołany został po raz trzeci Krzysztof Dmoszyński, a drugim członkiem zarządu został Jacek Kruszewski. Przed rozpoczęciem rundy wiosennej w 2011 roku nastąpiła również zmiana na stanowisku trenera – Jarosława Araszkiewicza zastąpił były zawodnik oraz trener Wisły – Mieczysław Broniszewski, a sezon zakończył się awansem do 1. ligi. We wrześniu 2011 roku po serii nieudanych meczów Zarząd dokonał zmiany na stanowisku trenera – M. Broniszewskiego zastąpił Libor Pala. Sezon zakończył się jednak ponownym spadkiem do 2. Ligi. W czerwcu 2012 roku z funkcji prezesa odwołany został Krzysztof Dmoszyński, a rada nadzorcza powołała nowy Zarząd w składzie: Jacek Kruszewski i Grzegorz Kępiński, którego odwołano w sierpniu 2015 roku, na stanowisko wiceprezesa powołano Tomasza Marca.
22 czerwca 2012 roku trenerem został Marcin Kaczmarek, osiągając następujące wyniki w poszczególnych sezonach: 2012/13 – awans do 1. Ligi, 2013/14 – 7. miejsce (najlepszy beniaminek) w 1. Lidze, 2014/15 – 3. miejsce w 1. Lidze, 2015/16 – 2. miejsce w 1. lidze – sławny i wyczekiwany – awans do ekstraklasy. Co łatwo zauważyć, Marcin Kaczmarek był najdłużej w historii klubu, do tej pory, pracującym szkoleniowcem Nafciarzy. Niestety w 2017 roku odszedł z Wisły, a na jego miejsce powołano Jerzego Brzęczka.
I jesteśmy już w obecnym sezonie, póki co ostatnie mecze Nafciarze wygrywają bez większych problemów. Można odnieść wrażenie, że zmierzają na szczyt Ekstraklasy. Oprócz zdobywania piłkarskich szczytów, życzymy klubowi z okazji jubileuszu, aby w swoje 73 urodziny zagrał mecz na nowiutkim i nowoczesnym stadionie!
Źródło: Wisła Płock
Fot. Wisła Płock oraz gotujemy.pl