2 maja obchodzimy w Polsce Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Co warto wiedzieć o tym symbolu narodowym?
Historia polskiej flagi zaczyna się od stosowanego na sztandarach karmazynu. Intensywnie czerwony kolor był symbolem bogactwa i dostojeństwa. Ze względu na wysoką cenę barwnika – koszenili, uzyskiwanej z larw czerwca polskiego – na posiadanie materiałów w tym kolorze pozwolić sobie mogli tylko magnaci i dostojnicy państwowi.
Barwy flagi są odwzorowaniem kolorystyki herbu państwowego. Już na pierwszych flagach i sztandarach reprezentujących Królestwo Polskie widniał biały orzeł w koronie na czerwonym tle. Sam orzeł pojawiał się być może już na monetach wybijanych w czasach Bolesława Chrobrego, z całą pewnością natomiast towarzyszył książętom piastowskim już od XII w.
Jan Długosz, opisując przygotowania do bitwy pod Grunwaldem, pisał o „chorągwi wielkiej, na której wyszyty był misternie orzeł biały z rozciągnionemi skrzydły, dziobem rozwartym i z koroną na głowie, jako herb i godło całego Królestwa Polskiego”.
Barwami Rzeczypospolitej Obojga Narodów były z kolei dwa czerwone pasy przedzielone białym. W okresie przed zaborami za barwy narodowe uznawano: biały, karmazynowy i granatowy. Barwy biała i czerwona po raz pierwszy za narodowe uznane zostały 3 maja 1792 r., w czasie obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia konstytucji.
Po odzyskaniu niepodległości barwy i kształt flagi 1 sierpnia 1919 r. uchwalił Sejm Ustawodawczy. Jak głosiła ustawa „za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolor biały i czerwony w podłużnych pasach równoległych, z których górny – biały, dolny zaś – czerwony”.
Od tego momentu kilka razy zmieniono odcienie flagi narodowej. W 1921 r. zdefiniowano odcień czerwieni na fladze jako karmazyn. Sześć lat później zmieniono go na znacznie jaśniejszy cynober. Obecne kolory polskiej flagi definiuje ustawa z 31 stycznia 1980 r. Górna część flagi jest srebrzystobiała, dolna natomiast znów jest karmazynowa.
Polecamy: Jak prawidłowo wywiesić flagę? [ZASADY]
Źródło: Onet.pl